Ασθενείς που νοσηλεύονται, μετά από σοβαρά ατυχήματα, στην κλινική Φυσικής Αποκατάστασης του ΚΑΤ, προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους... ή έστω να επανακτήσουν την αυτονομία τους. Ακολουθώντας την αγωνιώδη πάλη τους, η ταινία ερευνά ένα από τα βασικά διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης: Ελπίδα ή Αποδοχή;

«Πριν από χρόνια, βρέθηκα ο ίδιος για δυο μήνες σ΄ ένα θάλαμο του ΚΑΤ» αναφέρει στο σημείωμά του ο σκηνοθέτης. «Ήταν μια από τις πιο έντονες και διδακτικές εμπειρίες που έζησα ποτέ. Έκανα την ταινία ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ για να μοιραστώ αυτή την εμπειρία με τον θεατή. Πιστεύω ότι έχει κι αυτός πολλά να νοιώσει, αλλά και πολλά να μάθει. Για τον εαυτό του, για την κοινωνία μας, για την ανθρώπινη κατάσταση… Μια ταινία με διακύβευμα, συγκρούσεις και κορυφώσεις, που, θέλω να πιστεύω, θα τον κάνει να δει αλλιώς την αναπηρία και τους ανθρώπους που την αντιμετωπίζουν. Θα μπορούσε να ήταν κι αυτός...» 

Με αυτόν τον στόχο, ο Γκαστίν επέστρεψε στα τέλη του 2017 στην κλινική Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης του ΚΑΤ, με την κάμερά του, σιωπηλό παρατηρητή, να καταγράφει την πολύμηνη καθημερινή πάλη των ασθενών να επανακτήσουν τις λειτουργίες τους, το άγχος για την ετυμηγορία του θεράποντος ιατρού, τις σχέσεις με τις οικογένειές τους και το νοσηλευτικό προσωπικό, τα αστεία και τις φάρσες, που τους βοηθούν να ξορκίσουν τον πόνο και την αγωνία.